Autoagresja - czym jest, jakie są rodzaje autoagresji, choroby z atuoagresji, obgryzanie paznokci, hashimoto

Autoagresja może przyjąć różne postacie. U jednych autoagresja przejawia sięobgryzaniem paznokci, a u innych wyrywaniem włosów. Jednak są przypadki, gdy autoagresja stanowi prawdziwe zagrożenie dla zdrowia i życia. Wśród przyczyn autoagresji można wymienić urazy i traumy z dzieciństwa oraz różne choroby, np.autyzm. Istnieją także tzw. choroby z autoagresji - jaka jest różnica między tymi pojęciami i jak radzić sobie z autoagresją?

1. Czym jest autoagresja?

Autoagresja jest to działanie, którego celem jest wyrządzenie sobie krzywdy. Jest bardzo niebezpieczna. Może być spowodowana nadużywaniem substancji psychoaktywnych, manią lub depresją. Autoagresja jest często związana z zamiarem popełnienia samobójstwa z powodu depresji.

Autoagresja jest również przejawem stłumionej agresji. Wówczas osoby obgryzają mocno paznokcie i wyrywają włosy z głowy. Dochodzi także do przypadków połykania przedmiotów i okaleczania się. Autoagresja zakłada, że ktoś celowo zadaje sobie ból, aby dać ujście negatywnym emocjom, które w sobie tłumi.

2. Przyczyny autoagresji

Zobacz film: "Jak przeprowadzić dziecko przez rozwód rodziców"

Autoagresja wynika z określonych przyczyn. Wśród nich należy wymienić przede wszystkim:

• jasno zdefiniowaną motywację do podjęcia różnych działań zagrażających zdrowiu i życiu przy jednoczesnej świadomości swojego działania;

• silne emocje, które pobudzają kogoś do działań i choć sprawiają ból fizyczny, pozwalają odreagować cierpienia psychiczne;

• brak świadomości konsekwencji swojego zachowania wynikającego z autoagresji oraz jego znaczenia dla swojej przyszłości;

• utratę motywacji do działania. Autoagresja często wynika z tego, że podstawowe wartości tracą znaczenie i osoby te nie mają motywacji do zmiany swojego nastawienia.

3. Autoagresja u młodzieży

Najczęściej do autoagresji dochodzi u młodzieży. W przypadku młodzieży autoagresja ma miejsce, gdy młody człowiek nie może sobie poradzić z nagromadzonym lękiem, stresem, czy gniewem. W akcie autoagresji widzą oni szansę na zapanowanie nad emocjami.

Autoagresja zawsze odnosi się do kontroli. Zadając sobie ból, młodzież ma poczucie władzy nad swoim życiem i ciałem. Często do autoagresji dochodzi u osób, które mają poczucie, że życie płynie gdzieś obok. Wówczas autoagresja i ból pozwala im mocniej odbierać rzeczywistość.

Autoagresja u młodzieży to również sposób na radzenie sobie z traumatycznymi przeżyciami. Emocje, które są z nimi związane, często przerastają młodego człowieka. Jeśli nie ma on wsparcia w rodzinie może dojść do autoagresji. W ten sposób umacnia się w przekonanie, że poradzi sobie z tym, co go spotkało.

Autoagresja u młodzieży wiąże się również z ukaraniem siebie za jakieś zachowanie. Dokonując autoagresji, młody człowiek wymierza sobie sam karę. Wybaczenie znajdują tylko w okaleczaniu. W tym przypadku przyczyną autoagresji może być np. podniecenie seksualne, które kojarzy się z negatywnymi emocjami. Takie emocje młody człowiek, również może próbować rozładować dzięki autoagresji.

Jednak bardzo często autoagresja u młodzieży to po prostu wołanie o pomoc. Dzięki autoagresji chcemy zwrócić czyjąś uwagę i zainteresowanie. Autoagresja ma wzbudzić w innych emocje, sprawić, aby czyjeś zachowanie się zmieniło na lepsze.

4. Choroby z autoagresji

Podobnie jak ludzie przejawiają agresywne zachowania, podobnie działa nasz organizm. Na skutek różnych czynników chorobowych organizm zaczyna atakować własne tkanki. Na tym poleca autoagresja organizmu. Powstaje na skutek ataku przepuszczonego na tkanki, a nie na bakterie, grzyby lub wirusy. Choroby, które są przyczyną autoagresji, nazywamy chorobami autoimmunologicznymi. Niestety, naukowcy wykrywają ich coraz więcej i mogą dotyczyć każdego układu w naszym organizmie.

Przy autoagresji organizm człowieka produkuje przeciwciała, które zamiast zwalczyć groźne bakterie, wirusy lub grzyby, skierowane są przeciwko własnym, zdrowym tkankom. Niestety, w efekcie autoagresji tworzą się chroniczne zapalenia i trwałe uszkodzenia. Jakie choroby zaliczamy do chorób autoimmunologicznych?

4.1. Choroba Hashimoto

Jedną z chorób z autoagresją jest choroba Hashimoto. W przypadku tej choroby autoagresja powoduje stan zapalny tarczycy i nie produkuje odpowiedniej ilości hormonów. W efekcie prowadzi do niedoczynności tarczycy.

Choroba Hashimoto z początku przebiega bezobjawowo. W późniejszym etapie autoagresji na tarczycy pojawia się ciągłe zimno, senność i osłabienie. Objawom towarzyszą także bóle mięśni, a także pomimo restrykcyjnej diety – mamy skłonność do tycia. U kobiet chorych na Hashimoto jednym z objawów autoagresji mogą być obfite miesiączki.

4.2. Stwardnienie rozsiane (SM)

Autoagresja, która przyczynia się do stwardnienia rozsianego, częściej dotyka kobiety. W przypadku tej choroby atak skierowany jest na osłonkę mielinową włókna nerwowego mózgu i rdzenia kręgowego. Tego rodzaju zniszczenia, zakłócają przekazywanie informacji z mózgu do reszty ciała. Stwardnienie rozsiane objawia się pogorszeniem koordynacji ruchowej, trudnościami w utrzymaniu równowagi, pogorszeniu widzenia, paraliżem, a także niedowładem kończyn. Z początku autoagresja na osłonkę mielinową włókna nerwowego mózgu, objawia się drżeniem rąk, drżeniem nóg i pogorszeniem widzenia. Następnie pojawia się zaburzenie czucia i oczopląs.

4.3. Choroba Gravesa-Basedowa

Autoagresja, która powoduje nadmierne wydzielanie hormonów tarczycy i prowadzi do nadczynności tego narządu to choroba Gravesa-Basedowa. W większości przypadków przy tego rodzaju autoagresji wytwarza się miękkie wole u chorego. Charakterystycznym objawem autoagresji jest w tym wypadku także wytrzeszcz oczu, który powstaje na skutek zbierania się śluzowatej substancji. Śluz wypycha oko z oczodołu.

Pierwszymi objawami autoagresji podczas choroby Gravesa-Basedowa jest wzmożony apetyt, przy jednoczesnym utracie kilogramów. Pojawia się także bezsenność, duszności, kołatanie serca i biegunka. Chory może skarżyć się na nadmierną potliwość i osłabione mięśnie.

4.4. Cukrzyca insulinozależna

Cukrzyca insulinozależna również jest jedną z chorób autoagresji organizmu na własne tkanki. W tym przypadku zaburzona jest produkcja insulina, czyli hormonu pośredniczącego w przenikaniu glukozy z krwi do komórek. Układ odpornościowy skupia się na komórkach trzustki i pojawia się nagle. Jednym z czynników, który może być za to odpowiedzialny to pojawienie się wirusa. Kiedy insulina jest produkowana w małych ilościach, następuje rozwój cukrzycy.

Cukrzyca insulinozależna objawia się suchością w ustach, częstym oddawaniem moczu, osłabieniem, swędzeniem skóry i utratą wagi.