Starość – jak dobrze przeżyć ten czas?

Zagadnienie starości od wieków interesowało wielu badaczy. Jeszcze kilka lat temu osoba w podeszłym wieku utożsamiana była z człowiekiem o dużej wiedzy. Słuchano ją i darzono należytym szacunkiem. Dzisiaj jednak stereotypy starości uległy modyfikacjom. W czasach kultu młodości i piękna, na margines spycha się osoby w podeszłym wieku. Młodzież nie chce już słuchać rad babci i dziadków, uznając je za nieaktualne. To dla wielu seniorów oznacza samotność na starość.

Starość czeka każdego z nas. To naturalny okres w życiu, przez wielu jednak kojarzony z nieuchronnym zbliżaniem się do śmierci. To jednak czas jak każdy inny i to od nas zależy, jak będzie wyglądać. Osoby radosne, uśmiechnięte, patrzące na świat z optymizmem najczęściej zachowują taką postawę do śmierci. Z kolei ludzie smutni, permanentnie źli i roszczeniowi przejawiają takie zachowania w okresie dojrzałym. A to niestety negatywnie wpływa na ich odbiór przez społeczeństwo. Starość to stan umysłu. W dużej mierze od nas zależy, czy będzie piękna i radosna, czy może wręcz destrukcyjna.

Seniorzy często skarżą się na stan swojego zdrowia. Choroby starości, jakie najczęściej dotykają osoby starsze, to m.in. miażdżyca, cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, zaćma, osteoporoza. I choć są to schorzenia poważne, dzisiejsza medycyna dobrze sobie z nimi radzi. Bardzo istotna jest też postawa samego chorego. Jeśli całe życie był osobą aktywną, najczęściej jego organizm lepiej radzi sobie z upływającym czasem.

Wielu seniorów dzisiaj jest aktywnych fizycznie. Dedykowane są im specjalistyczne zajęcia ruchowe, chętnie też jeżdżą na rowerze czy uprawiają nordic walking. Aktywna starość jest modna. Wiąże się również z uczestnictwem w różnego rodzaju warsztatach i zajęciach. Seniorzy, będąc już na emeryturze, mają czas na swoje pasje i hobby. To bardzo pożądany trend. Angażują się w różnego rodzaju projekty. Seniorzy wykonując więc taką pracę czują się potrzebni. To z kolei wzmacnia ich komfort psychiczny i przeciwdziała depresji.

Naturalnym procesem jest słabnięcie organizmu. Z wiekiem wolniej się poruszamy, gorzej widzimy i słyszymy. To powoduje obawy o swoją samodzielność. Boimy się, że będziemy potrzebowali pomocy bliskich, a jednocześnie nie chcemy ich angażować, widząc, jak wiele obowiązków mają na co dzień. Warto jednak uzmysłowić sobie, że dla córki czy syna opiekowanie się schorowanym rodzicem to czynność zupełnie naturalna. Warto więc nie utrudniać im tego zadania, a cieszyć się z każdej pomocy i odwiedzin. Można spróbować się też odwdzięczyć, o ile stan zdrowia na to pozwala. Zaopiekowanie się wnukami, upieczenie ciasta czy naprawienie uszkodzonego mebla to dla dziadków prawdziwa przyjemność, a dla młodych – ogromne wsparcie.

Okres starości nie musi być szary i ponury. Od nas samych zależy, jak przeżyjemy ten czas.