Choroba sieroca – przyczyny i objawy, fazy choroby sierocej
Choroba sieroca, mogłoby się wydawać, przypisana jest dzieciom wyłącznie pozbawionym rodziców. Jest jednak inaczej. Ta choroba nie bez przyczyny wiązana jest z brakiem miłości. Wynika z zaburzonych relacji między dzieckiem a opiekunami. Choroba sieroca ma bezpośredni wpływ na dorosłe życie najmłodszych. Jak objawia się choroba sieroca? Jakie są sposoby terapii choroby sierocej?
1. Choroba sieroca – objawy
Choroba sieroca ma różne nazwy, np. hospitalizm, nieorganiczny zespół opóźnienia rozwoju. Występuje u dzieci, u których potrzeby emocjonalne nie są wystarczająco zaspokajane.
Nie musi to wynikać z braku rodziców, ale np. konieczności izolacji (np. w szpitalu). Choroba sieroca objawia się zaburzeniami emocjonalnymi oraz niewłaściwymi relacjami uczuciowymi z innymi ludźmi.
2. Choroba sieroca - przyczyny
Za główną przyczynę choroby sierocej uznaje się uczucie odtrącenia i brak przywiązania do rodziców, zwłaszcza matki (jej nieobecność jest dla dziecka szczególnie odczuwalna).
Jeśli dziecko, zwłaszcza w trzecim i czwartym roku życia, nie doświadczy szczególnej więzi emocjonalnej z matką lub innym opiekunem, w późniejszym czasie mogą pojawić się u niego problemy rozwojowe. Nie będzie nauczone tworzenia prawidłowych relacji emocjonalnych z innymi.
O chorobie sierocej mówi się dziś często w kontekście choroby społecznej. Rodzice nie spędzają czasu ze swoim dzieckiem, nie dbają o prawidłowe relacje z nim, bo nie mają na to czasu (długie godziny spędzają na pracy).
Pojawienie się choroby sierocej może też mieć związek z emigracją rodziców w celach zarobkowych.
Choroba sieroca częściej jest diagnozowana w rodzinach dysfunkcyjnych, patologicznych, np. gdy jeden z rodziców nadużywa alkoholu lub narkotyków.
Może też pojawić się tam, gdzie występują zaburzenia osobowości lub gdzie stosowana jest przemoc fizyczna.
3. Choroba sieroca - fazy choroby sierocej
Choroba sieroca dzieli się na trzy fazy. Pierwsza to faza protestu. Dziecko nadal ma nadzieję na odwzajemnienie uczuć, walczy więc o nie i się buntuje. Domaga się zwrócenia na siebie uwagi poprzez płacz lub krzyk.
Z czasem też może wykazywać skłonność do zachowań agresywnych, po to by zainteresować sobą otoczenie. W tej fazie dziecko z chorobą sierocą może mieć problemy ze snem i jedzeniem.
Druga faza to faza rozpaczy, kiedy to dziecko staje się z dnia na dzień coraz bardziej smutne i przygnębione. Staje się też bardziej lękliwe. Może też wystąpić moczenie nocne.
Konsekwencją braku apetytu będzie z kolei utrata masy ciała, bladość skóry, podatność na infekcje. Pojawić się też mogą zaburzenia wzrostu.
W tej fazie daje się zaobserwować zachowania charakterystyczne dla choroby sierocej, m.in. kołysanie się dziecka czy ssanie kciuka. Może też chcieć przytulać się do zupełnie obcych osób, np. dalszych członków rodziny lub znajomych rodziców, nawet tych widzianych po raz pierwszy w życiu.
Trzecia faza to faza wyobcowania. Dziecko jest w niej spokojne, wyobcowane. Wycofuje się z życia społecznego. Unika kontaktu wzrokowego. Odczuwa też silny lęk.
4. Choroba sieroca – dorosłość
Mogłoby się wydawać, że choroba sieroca dotyka wyłącznie dzieci, nastepnie ustępuje w okresie natoletnim i z chwilą wejścia w dorosłość.
Nic bardziej mylnego. Choroba sieroca u dorosłych zwiększa ryzyko chorób psychicznych, np. depresji czy zaburzeń lękowych. Jest też przyczyną problemów z nawiązywaniem kontaktów społecznych.
