Ekshibicjonizm

Z badań wynika, że 16% ogólnej populacji kobiet i 5% mężczyzn spotkało się przynajmniej raz w swoim życiu z ekshibicjonistą. Ekshibicjonizm zaliczany jest do dewiacji seksualnych. Zaburzenie to polega na prezentacji swoich narządów płciowych nieznanej osobie, bez próby odbycia z nią stosunku, w celu osiągnięcia seksualnego zaspokojenia. Ekshibicjoniści to zazwyczaj osoby niepewne siebie, nieśmiałe, o niskim poczuciu własnej wartości. Często też mają trudności w nawiązywaniu kontaktów z innymi ludźmi.

1. Co podnieca ekshibicjonistę?

Eksperci w dziedzinie seksuologii uważają, że ekshibicjonista prezentując swoje narządy płciowe, chce w ten sposób nawiązać kontakt z kobietą, a przekraczanie granic wstydu to forma realizacji potrzeby władzy. U zaburzonej osoby podczas publicznego obnażania się pojawia się napięcie emocjonalne, które prowadzi do zaspokojenia seksualnego. Ekshibicjonista oczekuje ze strony kobiety zaskoczenia i oburzenia połączonego z zaciekawieniem. Lęk i zagrożenie ze strony osób postronnych bardzo często jeszcze mocniej podniecają ekshibicjonistę.

2. Jak rozwija się ekshibicjonizm?

Preferencje ekshibicjonistyczne ujawniają się dość powoli. Przyczyny powstania tego typu dewiacji seksualnych związane są z zaburzoną osobowością, niedojrzałością emocjonalną oraz z zakłóceniami we wczesnych fazach rozwoju psychoseksualnego. W wieku dziecięcym pokazywanie swoich narządów płciowych jest normalnym zachowaniem. Jednak w trakcie prawidłowego rozwoju dzieci uczą się przeżywania wstydu, które hamuje tego typu przejawy seksualności. Specjaliści nie wykazali żadnych zależności pomiędzy ekshibicjonizmem a poziomem wykształcenia, wykonywanym zawodem czy środowiskiem pochodzenia. Zdarza się, że u starszych mężczyzn zaburzenie to jest efektem procesów miażdżycowych w mózgu lub guzów mózgu.

W terapii ekshibicjonizmu stosuje się psychoterapię, techniki relaksacyjne, techniki awersyjne i farmakoterapię.