Nieśmiałość u dzieci

Eksperci długo wierzyli, że tylko środowisko ma wpływ na charakter dziecka. Obecnie teoria zmienia się i kieruje się w stronę myślenia, że zarówno geny, jak i wychowanie mają wpływ na charakter dziecka. Stąd temperament twej pociechy może predysponować ją/jego do określonych zachowań, np. nieśmiałości. Nieśmiałość nie jest negatywną cechą i nie zachęcam do zwalczania jej za wszelką cenę. Jeśli jednak widzisz, że twemu dziecku nic nie brakuje, a potrzebuje jedynie zachęty, oto kilka rad, jak je motywować.

1. Ty jako rodzic jesteś najlepszym przykładem dla swego dziecka. Zacznij być bardziej asertywny(a) w kontaktach z ludźmi w sytuacjach, kiedy obserwuje cię twoje dziecko. Nie bój się kontaktu wzrokowego z obcymi, wychodź z inicjatywą do ludzi.
2. Obserwuj sytuacje, w jakich dziecko przejawia nieśmiałe zachowania. Kiedy lepiej zrozumiesz jego/jej obawy będziesz mogła/mógł porozmawiać o nich z dzieckiem. Maluch, który jest popychany w sferze nauki, może się łatwo wycofać w nieśmiałość z obawy przed porażką. Jeśli to dotyczy waszej sytuacji, odpuść trochę dziecku na tym polu.
3. Zachęć dziecko do aktywności, w których ma talent. Jeśli interesuje się szyciem czy lepieniem z gliny, zapisz je na takie zajęcia. Kiedy dziecko, nie będąc w grupie, zrozumie, że ma do czegoś talent i jest w czymś dobre, jego/jej pewność siebie wzrośnie. Pamiętaj jednak, aby nie naciskać dziecka i nie proponować zajęć na siłę. Ono samo znajdzie swoje pole zainteresowań.
4. Ćwiczcie razem trudne sytuacje. Odegrajcie scenkę o sytuacji, która sprawia, że twoja pociecha czuje się nieśmiało. Podzielcie się na role i przećwiczcie różne warianty sytuacji. Możesz też zapytać o lęki związane z konkretną sytuacją i spróbować wspólnie znaleźć najlepsze sposoby poradzenia sobie z nimi. Opowiedz dziecku też o sytuacji, w której ty czułaś(łeś) się niepewnie. Tym sposobem uznasz uczucia dziecka, a ono zobaczy, że lęk nie jest czymś negatywnym.
5. Pamiętaj, aby zachować umiar, pomagając dziecku przezwyciężać nieśmiałość. Być może ono po prostu ma taki charakter. Dopóki dziecko ma jakichś przyjaciół, jest szczęśliwe i funkcjonuje normalnie jako uczeń (uczennica) i członek rodziny, nie ma powodów do niepokoju. Pochwal dziecko za jej/jego wysiłek w próbach socjalizacji i nie zmuszaj do robienia więcej. Jeśli jednak zauważysz, że dziecko wycofuje się ze wszelkich relacji, poszukaj pomocy.
6. Pamiętaj też, aby nie przyklejać dziecku łatki „nieśmiały(a)”. Ono może w to uwierzyć. Zamiast tego zwrotu mów: „jej/jemu zajmuje trochę więcej czasu, aby oswoić się z nową sytuacją”.