Pamięć doskonała

Zjawisko pamięci doskonałej jest niezwykle rzadkie i zazwyczaj dotyczy osób posiadających pamięć fotograficzną, nazywaną również pamięcią ejdetyczną, dzięki której mogą zapamiętywać wszystko to, co widzą: plan miasta, stronę z książki itd.

Inni mają taką samą zdolność do zapamiętywania dźwięków. Najbardziej znanym posiadaczem takiej pamięci jest Mozart, który zapamiętał słynne „Miserere” Gregorio Allegri po jednym wysłuchaniu podczas mszy w kaplicy sykstyńskiej.

1. Tajemnica pamięci doskonałej

Przykład Stephena Wiltshire'a, autystycznego artysty, który po 20-minutowym locie helikopterem nad Rzymem jest w stanie odtworzyć z pamięci z najmniejszymi szczegółami włoską stolicę, rysując ją na papierze o długości 5 metrów, ilustruje prawie nadnaturalny charakter pamięci absolutnej.

Istnienie takich fenomenów superpamięci zachęca naukowców do badania wszelkich odchyleń w funkcjonowaniu naszego mózgu. Wśród hipotez wyjaśniających fenomen pamięci doskonałej pojawiają się niektóre formy synestezji (zdolność do odbierania zjawisk za pomocą wszystkich 5 zmysłów jednocześnie). Synesteta nie odróżnia poszczególnych zmysłów.

U osób „normalnych” strumienie informacji, które docierają do mózgu za pośrednictwem 5 zmysłów (wzrok, powonienie, słuch, dotyk i smak), są odbierane przez różne obszary w mózgu. Do każdego typu informacji jest przyporządkowany inny obszar przetwarzania i zapamiętywania. W przypadku osób, posiadających pamięć doskonałą, pobudzane są inne części mózgu, które prawdopodobnie odpowiadają za przetwarzanie informacji symbolicznej i przestrzennej.

Do chwili obecnej nie udało się jednak jeszcze odkryć, gdzie są magazynowane te niewiarygodne ilości informacji. Odchyleniem w zapamiętywaniu informacji, będącym przeciwieństwem dla pamięci absolutnej, jest tzw. pamięć krótkotrwała, przez niektórych nazywana pamięcią ultrakrótką.

2. Przechowywanie wspomnień

Prawdopodobnie nie wszystkie osoby obdarzone ponadprzeciętną pamięcią i koncentracją zapamiętują informacje na równie długi czas. Według niektórych naukowców, po przekroczeniu pewnej ilości informacji pamięć zaczyna usuwać część z nich, stopniowo, w miarę jak do mózgu docierają nowe informacje.

Wspomnienia są magazynowane w mózgu tak, jak informacje na twardym dysku, który raz zapełniony będzie się automatycznie opróżniał pod napływem nowych danych. Z drugiej strony, można przypuszczać, że niektóre przypadki załamań psychicznych (których ofiarą padli niektórzy najlepsi szachiści) mogą być spowodowane niepohamowanym gromadzeniem informacji w mózgu. Co oznaczałoby, że mózg takiej osoby nie jest wyposażony w „system zarządzania treścią”.