Zakochanie - reakcje chemiczne, feromony, dopamina

Zakochanie to pierwszy etap wprowadzający do miłości. Kiedy poznajemy tę odpowiednią osobę, która interesuje nas w sposób fizyczny i emocjonalny, w mózgu zachodzi szereg reakcji.

Zakochanie to nic innego jak tylko szalejące hormony, powodujące, że czujemy euforię i ekscytację na samą myśl o drugiej połowie. Miłość to zaś reakcja chemiczna, która może nastąpić po etapie zakochania.

Zakochanie a feromony

Dlaczego właściwie się zakochujemy? Co sprawia, że z tłumu wyróżniamy tę jedną, konkretną osobę? To feromony.

Naukowcy potwierdzili, że feromony wydzielają specyficzny zapach, który przyciąga płeć przeciwną. Dopasowanie tych zapachów może skutkować zakochaniem. Fizycznie feromony są bezwonne – są rozpoznawane i oceniane są przez naszą podświadomość.

Każdy z nas zachowuje się inaczej będąc zakochanym. Wszystko zależy od ilości i stopnia pobudzenia hormonów. Niemniej niektóre reakcje zakochanych są niezmienne, a to zasługa hormonalnego szoku.

Przyspieszone tętno, nadmierna potliwość, drżenie rąk i spadek koncentracji to pierwsze symptomy zakochania. W mózgu tworzą się nowe połączenia nerwowe, a hormony odpowiedzialne za przekazywanie sygnałów działają intensywniej.

Zakochanie powoduje, że na twojej twarzy wciąż gości uśmiech, a na świat patrzysz przez różowe okulary. Za ten stan odpowiedzialna jest fenyloetyloamina (PEA).

Fenyloetyloamina działa na zakochanych jak naturalnie wytwarzany narkotyk. Okresowo zaburza postrzeganie świata, jednak nie jest niebezpieczna dla organizmu. Ciągła euforia, pogodny nastrój i optymizm to zakochanie.

Ciągła potrzeba dotyku, niemal obsesyjna potrzeba akceptacji to stadium zakochania, w którym do gry wchodzi dopamina.

Zakochani są bezkrytyczni wobec obiektu uczuć, znajdują wspólne cechy i zainteresowania, pragnąc stałej obecności drugiej osoby. Dopamina, która jest odpowiedzialna za ten stan to neuroprzekaźnik, działający podobnie do amfetaminy. Mózg wydaj się być wówczas uzależniony od źródła szczęścia, czyli partnera.

Euforia, nieuzasadniona radość, błogostan i przypływ energii zakochani zawdzięczają noradrenalinie. Koncentracja wyostrza się, jednak głównym celem obserwacji wciąż pozostaje obiekt zakochania.

Niestety, w tym okresie zakochania w organizmie pojawiają się też deficyty serotoniny. Niedobór hormonu może powodować niepokój, apatię i zwątpienie w siłę uczuć drugiej połówki.

Poziom serotoniny ponownie podnosi się, kiedy obiekt zainteresowania pojawia się w pobliżu, zapewniając bezpieczeństwo i samą swoją obecnością powodując wyrzut hormonów odpowiedzialnych za zakochanie.

W okresie zakochania libido osiąga najwyższy poziom. Wzmożona produkcja testosteronu i estrogenu odpowiada za nieustanną chęć do zbliżenia.

Okres emocjonalnej i hormonalnej burzy stabilizuje się po ok. 1,5-4 latach. Organizm uspokaja się, namiętność maleje. Uaktywniają się natomiast endorfiny, które pomagają zamienić się zakochaniu w odpowiedzialną, ‘’dorosłą’’ miłość.

Deficyt endorfin może spowodować, że para zakończy związek znudzona seksem, rozczarowana partnerem bądź żądna przeżywania nowych emocji.